Voorafgaand aan ons Eftelingbezoek verrichtte tante Ria een kleine studie naar de Indische Waterlelies.
“Pfff”, zei m’n tante, “volgens mij is het nep, hoor!”
Ria heeft geen rijbewijs en ze mag niet zonder begeleider weg, dus ze was naar ons huis gebracht door m’n ouders.
Vanwege m’n spastische been en een net-geopereerde schouder bezocht ik het attractiepark in een rolstoel. Vond ik heel erg.
Tante Ria ook. Want de rolstoelbanden moesten eerst worden opgepompt dus we konden niet meteen naar de souvenirwinkel.
Joost vroeg zich hardop af of dit kinderpakje hem zou passen.
Ria moest stiekem nogal lachen om die domme vraag, maar bleef aardig. Want ze is een beetje op Joost.
Omdat hij zo grappig is.
Hier had hij net weer iets leuks gezegd. Grappige jongen.
Tante Ria weet heus wel dat Joost te jong is. Ze is geen cougar, hoor. Maar hij maakt het haar wel verdomd moeilijk, met al z’n charmes.
Hier was het lachen even afgelopen want Bram had besloten dat Ria moest sturen. En ze heeft zoals gezegd geen rijbewijs.
Sturen was met deze auto eigenlijk niet nodig want die liep op rails, maar Ria nam liever geen risico.
Ook Joost en Dook vonden het best spannend.
Maar het ging dus heel goed!
Kijk maar!
Daarna vroeg Joost of ik een panorama-foto wilde maken. Grappige jongen.
Nee, tante Ria is niet boos. Zo kijkt ze als ze nadenkt.
En als ze foto’s maakt.
Zei ik toch.
Bram en Dook wilden per se in Baron 1898. Eindelijk een privé-momentje voor Ria en Joost.
Het geluk was van korte duur, want Bram en Dook waren meteen aan de beurt en die rit in de Baron duurt maar heel even.
Hier had Dook even een privémomentje met de jongen van de viskraam.
Ria, Bram, Joost en ik concludeerden vervolgens dat Monsieur Cannibale een van de tofste attracties is.
Dook schortte z’n oordeel nog even op.
Maar uiteindelijk zat ook hij te genieten in de ronddraaiende kookpot. Of hij was misselijk. Kan ook.
Okay, misselijk.
Hadden we kunnen weten, als we beter hadden opgelet.
Joost moest daardoor zonder zijn verkering naar Carnaval Festival. Dus toen offerde tante Ria zich maar op.
Ria had al zo’n foto van haar en mij. In een sleutelhanger.
Deze.
Maar die werd vervangen.
Door deze. Nee, prima joh.
“Wel jammer dat je die bril op hebt”, zei Ria serieus. “Dan ben je minder knap.”
“Zal ik hem dan maar weggeven aan deze eenhoorn?”
Ja, het is grappige jongen.
Maar hij heeft dus eigenlijk al verkering.
Een heel leuke. Gelukkig ging dit romantische tafereeltje aan tante Ria voorbij.
Want er moesten foto’s worden gemaakt van Langnek.
Hier was Dook weer opgeknapt. Ik vond hem een geloofwaardig Efteling-elfje maar volgens tante Ria was het nep.
Ze zijn trouwens allemaal heel fotogeniek.
Nou, meestal dan.
Ria maakte geconcentreerd een foto. Die was echt niet boos hoor.
Zie.
“Ja daag!”, riep Joost. “Nou zet je mij natuurlijk met die lullige Roodkapje-tas op je site!”
Nee joh.
Het afscheid was een beetje ongemakkelijk.
“Nouweh, doei!”, riep Ria.
“Ja… doei!”, zei Joost. Het klonk vertederd. Of verliefd, ik heb daar geen verstand van.
Dook keek jaloers. Maar die moet niet zeiken want die was immers zelf ook versierd. Door de jongen van de viskraam.
geweldig wat kun je haar toch blij maken met een beetje aandacht.dank jullie wel.
Zo’n dag is denk ik voor je tante Ria helemaal het einde. Wat super dat jullie haar zo laten genieten!
Ik heb weer genoten van je plog, Matijn! Dank je wel!
Groetjes, Lia