Donderdag 18 juni

Dubrovnik is Brams ideale vakantieplek want je kunt er alleen de twee dingen doen die hij leuk vindt: eten en oude gebouwen bekijken.

Ik wilde na een dag lang oude gebouwen bekijken graag een dag lang tv kijken.

 

Mocht niet van Bram. “We hebben nog lang niet alle gebouwen uit mijn vakantieboek gezien.”

 

“Wat kijk je moeilijk”, zei ik, “ben je moe?”

Na een extreem lange pauze hoorde ik: “Nee… ik denk…”

“Jahaa”, zei ik geïrriteerd, “wat denk je?”

“Na”, zei Bram.

 

Bram ontbeet met vlees, ik genoot van “een zeer uitgebreid Frans ontbijt, met onder meer vers brood, honing, kaas en jam”.

 

“Foto!”, riep Bram opeens. “Maak een foto! Nonnetjes!”

 

Het was heel erg mooi in Dubrovnik maar het was er wel meer ‘Game of Tourists’ dan ‘Game of Thrones’.

 

“Als ergens zoveel mensen op afkomen, dan zal het wel goed zijn”, zei Bram.

Ik zei dat er ook veel mensen afkomen op Bløfconcerten. Had hij niet van terug.

 

Hier waren we begonnen aan een wandeling over de oude stadsmuren.

Ja, echt prachtig.

“Hoe ver moeten we nog?”

“Niet zo ver meer”, loog Bram.

 

Hij vond dit net een ansichtkaart.

“Nee”, zei ik, “want op zo’n kaart is het altijd veel mooier dan in het echt.”

Dus we hadden veel beter een ansichtkaart kunnen bekijken en daarna op een terras kunnen gaan zitten.

 

Maar we moesten nog veel verder want dat stond in Brams zelfgemaakte vakantieboek.

 

Ja, echt prachtig.

“Hoe ver moeten we nog?”

“Niet zo ver meer.”

 

“Kanonne”, zei ik, “ik heb twee nieuwe blaren in een half uur tijd. Een nieuw record.” In aanloop naar een mental breakdown ben ik altijd angstaanjagend opgewekt.

Bram hoorde niks. Die… dacht. Na.

 

Ik zei dat ik eigenlijk niet verder kon, maar hier was het niet zo ver meer.

 

Op veel plekken werd aan het beroemde uitzicht van de tv-serie gewerkt.

 

De afwerking was matig.

 

Hier was het echt, echt niet ver meer.

 

Controlepost. “Ik verheug me nu al op het Vierdaagsekruisje”, hijgde ik. Daarna begon ik heel hard en heel nep te lachen.

 

“Kijk, dat stuk moeten we nog!”

“O, dat is niet ver meer!”, loog ik.

 

Hier ging ik even zitten. “Flauw hoor”, zei Bram plagerig, “om vlak voor de finish af te haken! Ik laat mijn vakantieboek even bij jou achter.”

“De muren die de oude stad omsluiten, zijn meer dan twee kilometer lang”, stond in het boek. “Een must see voor doorgewinterde wandelaars: er zijn 4.343 traptreden!”

 

“Gelukkig hoef je geen trap meer te lopen”, zei Bram, “alles loopt nu gewoon heel steil af.”

 

Daarna viel ik helemaal niet en kregen we helemaal geen knallende ruzie want daar hebben andere mensen volgens Bram helemaal niets mee te maken. #iseefaces

 

“Ga jij maar pielen met je laptop”, zei Bram, “daar word je rustig van.”

Ik maakte een Game of Thrones-filmpje.

 

Bram vond het boek toch beter.

 

Hier was hij weer eens ergens ingetrapt.

Z’n voet bloedde nogal door de talrijke glasscherven die op het terras bleken te liggen. Na lang aandringen kreeg Bram hulp van de ober: die liet de scherven liggen maar gaf Bram wel een servetje tegen het bloeden.

 

De obers zweetten trouwens nog meer dan de kaas op onze taco’s. Dat is ook niet zo moeilijk, want die was niet eens gesmolten.

Maar goed, de snelle wifi was dan wel weer heerlijk.

 

Ook top: tegenover ons appartement zat Brams lievelingswinkel.

 

Hij had laatst nog een paar nieuwe flipflops gekocht dus ik snapte niet waarom hij nog een paar wilde. Ik snap sowieso niks van winkelen.

“Hier”, zei Bram, “deze bruine zijn perfect voor jou. Met een beetje pasvorm. Een ouwemannenmodelletje”. Iemand met een spastisch pootje kan natuurlijk helemaal niet op die dingen lopen maar ik besloot niet te weigeren. Want dan zou het winkelen alleen nog maar langer duren.

 

“Snel!”, siste Bram, “maak een foto!”

Als hij een plog zou hebben, dan zouden daar alleen maar foto’s van oude nonnetjes opstaan. En oude gebouwen en oude metrokaarten.

 

Het was allang etenstijd geweest maar ik had me voorgenomen om me niet te ergeren aan Brams besluiteloosheid. Dat lukte niet erg.

 

“Mja”, deed Bram.

 

Het menu bij het zesde restaurant werd na volledige lezing goedgekeurd.

 

Ze draaiden er Sky Radio-muziek.

Bram zei dat hij I will always love you van Whitney Houston eigenlijk best een mooi nummer vond.

“Verstandig dat je dat nu pas opbiecht”, zei ik, “nu we al samen een huis hebben gekocht.”

 

Daarna zei mijn levenspartner: “Ik snap echt niet waarom mensen nog naar het toneel gaan. We hebben tegenwoordig toch televisie?”

 

“De vis is goed gaar”, zei Bram, “hij valt zo van de graat.”

“Ik ook”, zei ik. Want ik had nog niets te eten gekregen.

 

Bram toonde ruggengraat. Ook wel eens leuk.

Daarna vroeg hij in het Kroatisch de rekening: “Račun molim, maybe?”

“Achtung, holy moly baby”, zei ik. Want ik had al best wat bier op.

 

Bram ook. <3

 

“Als ik later een ijszaak begin, dan noem ik hem Pablo IJscobar”, zei ik.

Zo jammer hè, dat Bram geen woordgrapjes snapt.

 

Het was nog best vroeg maar we mochten best naar ons appartement want we hadden alles toch al gezien.

“Hier slapen wij dus”, zei ik. “Apart man!”

“Dat is het Kroatische woord voor appartement”, zei Bram.

“Zo jammer hè…”, begon ik.

“Ja”, zei Bram, “ik vind het ook jammer dat jij geen Kroatisch spreekt. Geeft niks.”